રાધા કાવ્યો – ભાગ ૨

રાધા કાવ્યો સાથે એક સુંદરમ્ નું મધમીઠું ગીત

(રાધાનું નામ /સુરેશ દલાલ )

રાધાનું નામ તમે વાંસળીના સૂર મહીં વ્હેતું ના મેલો, ઘનશ્યામ !

સાંજ ને સવાર નિત નિંદા કરે છે ઘેલું ઘેલું ગોકુળિયું ગામ !

વણગૂંથ્યા કેશ અને અણાઅંજી આંખડી કે ખાલી બેડાંની કરે વાત ;

લોકો કરે છે શને દિવસ ને રાત એક મારા મોહનની પંચાત.

વળી વળી નીરખે છે કુંજગલી:પૂછે છે, કેમ અલી !ક્યાં ગઇ’તીઆમ?

રાધાનું નામ તમે વાંસળીના સૂર મહીં વ્હેતું ના મેલો, ઘનશ્યામ !

કોણે મૂક્યું રે તારે અંબોડલે ફૂલ? એની પૂછી પૂછીને લિયે ગંધ ;

વહે અંતરની વાત એ તો આંખ્યુંની ભૂલ, જો કે હોઠોની પાંખડીઓ બંધ.

મારે મોંએથી ચહે સાંભળવા સાહેલી માધવનું મધમીઠું નામ ;

રાધાનું નામ તમે વાંસળીના સૂર મહીં વ્હેતું ના મેલો, ઘનશ્યામ !

રાધાને શ્યામ સાથે વાંકું પડ્યું/સુરેશ દલાલ

રાધાને શ્યામ સાથે વાંકું પડ્યું ને કર્યા રાધાએ હોઠ એના ચૂપ:

શ્યામે પણ વાંસળીને વેગળી મૂકી તો વળી મ્હેક્યો અબોલાનો ધૂપ !

શ્યામે મૂકેલું એના અંબોડે ફૂલ : હવે કાઢી એ હાથમાં રમાડે ;

મનમાં તો એમ કે દોડી હું જાઉં જરી ક્ હાન જો વાંસાળી વગાડે.

પાંપણ પર પસવારી મોરપિચ્છ માધવ તો જોયું ન જોયું કરે રૂપ :

રાધાને શ્યામ સાથે વાંકું પડ્યું ને કર્યા રાધાએ હોઠ એના ચૂપ :

ખીલ્યા કદંબના ઝાડ ઉપર જાદવરાય કોરે છે રુક્મિણીનું નામ ;

આંખોની યમુનાથી ભૂંસવાને ઊછળે છે રાધાના રોષનો દમામ.

રુક્મિણીની પ્રીતિની પડખે અહીં પ્રગટે છે રાધાનું શ્યામલ સ્વરૂપ

રાધાને શ્યામ સાથે વાંકું પડ્યું ને કર્યા રાધાએ હોઠ એના ચૂપ !

મોહનકી/સુંદરમ્

સબ અપની અપની ગતમેં,

મૈં ગતમેં અપને મોહનકી,

વહ મુરલી બાજત, મૈં નાચત, નાચત રાધા મોહનકી.

વહ મેરા હૈ કૃષ્ણ કનૈયા, મૈં ઉસકી દોહત હું ગૈયા

, હમ દોનો જમુના કે તટ પર ખેલત હોરી ફાગુનકી.

લાલ મેં લાલ મિલ્યો મન મેરો, ગરજ ગરજ ઘન આયો ઘેરો,

મૈં અપને ઘનશ્યામકી બરસત બરસત બદરી સાવનકી

મારી બલ્લા/હરિંદ્ર દવે

એક જશોદાના જાયાને જાણું

એ દેવકીના છોરાને જાણે મારી બલ્લા,

હોય ગોરસ તો પરસીને નાણું

આ નીરના વલોણાને તાણે મારી બલ્લા.

નિશ્ચે ઓધાજી તમે મારગડો ભૂલ્યા

આ તો ગોકુળનું ગમતીલું ગામ,

વ્રેહની પીડાને દીધી દાંતે દબાવી હવે હોઠને તો હસવાથી કામ,

હોય વાંસળીનો સૂર તો પિછાણું આ કાલીઘેલી બોલીને જાણે મારી બલ્લા.

રાધાનું નામ એક સાચું, ઓધાજી બીજું સાચું વૃંદાવનનું ઠામ,

મૂળગી એ વાત નહીં માનો કે કોઇ અહીં વારેવારે બદલે ના નામ.

એક નંદના દુલારાને જાણું વસુદેવજીના કુંવરને જાણે મારી બલ્લા.

==========================================

મેરે પિયા મૈં કછુ નહીં જાનું,

મૈં તો ચુપચુપ ચાહ રહી. મેરે પિયા,

તુમ કિતને સુહાવન,

તુમ બરસો જિમ મેહા સાવન,

મૈં તો ચુપચુપ નાહ રહી.—મેરે પિયા…

મેરે પિયા, તુમ અમર સુહાગી,

તુમ પાયે મૈં બહુ બડભાગી,

મૈં તો પલપલ બ્યાહ રહી.—મેરે પિયા….

વિશે Gopal Parekh

I am young man of 77+ years

‹ બાઇ રે, તારાં ભાગ્ય મહા બળવાન – નટવરલાલ પંડ્યા ‘ઉશનસ’

સત માર્ગના પ્રવાસી – કિશનસિહ ચાવડા ›

Tagged with: કૃષ્ણ, રાધા, રાધા કાવ્યો
Posted in કવિતા